صبر می کنم

اگر که آمدی

و ایستگاه قافیه خیالم را

به خیسی چترت

پناه دادی که چه بهتر

اما

اگر نقطه ی پایانی را بر کرسی

بی دفترانه ام گذاشتم

راهی ندارد برای بازگشت بی سطر تو

چون نه قطاری مانده

نه دفتری

و نه بارانی برای بارش

و نه بازگشت به خانه بی سقف و بی خاطره